Bloedmooi. Doodeerlijk is een project van freelance historicus & fotograaf Jakob Ulens. Hij digitaliseerde de oudste glasnegatieven van de Gerechtelijke Politie Antwerpen, gemaakt tussen 1924 en 1938.
Wanneer we de foto’s tegen het licht houden, zitten we geschiedenis dicht op de huid. Beetje bij beetje verkennen we de verhalende en documentaire kracht van de collectie, op een sobere en respectvolle manier.
Blijf op de hoogte via de instagrampagina of ga alvast naar het Cultureel Centrum Maasmechelen. Tot 15 maart 2023 kan je er veertig foto’s uit de collectie van dichtbij bekijken, in het kader van de expo ‘Ingrid Deuss cureert‘.
(Tik een glasnegatief aan om het te ontwikkelen)
Een winterzon breekt door de ochtendnevel en de mulle Kempengrond ontdooit, ergens eind 1936.
Een gerechtsfotograaf inspecteert de scène en laat licht binnenvallen in zijn camera. In het Antwerpse labo krijgt deze foto nummer 9915.
Al sinds 1924 registreert deze gerechtsfotograaf de verstilling na ongevallen en misdrijven.
Wanneer we de oudste foto’s van de gerechtelijke politie tegen het licht houden, zitten we geschiedenis dicht op de huid.
We stappen persoonlijke verhalen binnen, zelfs al toont de gerechtsfotograaf enkel het decor.
We krijgen een eerlijke en documentaire inkijk, omdat hij niets moet verbloemen.
We kijken naar prachtige composities, omdat hij ook een vakman is.
De vroege gerechtsfotograaf focust niet zozeer op de details. Hij toont vooral het bredere plaatje.
Letterlijk en figuurlijk. Met een brede kijkhoek levert hij verhalende foto’s om omstandigheden te begrijpen en verklaringen te toetsen.
Vaak arriveert hij pas uren of dagen na een incident. Op veel foto’s is geen spoor van een ongeval of misdrijf te zien.
Waar de gerechtsfotograaf langskomt, staat de tijd op pauze.
Soms komt hij op bijzondere plaatsen. Veel vaker toont hij scènes die zo gewoon zijn dat niemand anders ze fotografeerde.
Net daarom heeft de collectie zo’n grote historische waarde. Onbedoeld is de gerechtsfotograaf dé chroniqueur van het dagdagelijkse leven gebleken.
Zonder dat we uitgenodigd waren, stappen we de levens van gewone mensen binnen, soms kort nadat die een noodlottige wending kregen.
Natuurlijk willen we weten wie en wat. Het zit in ons instinct om een blik op de plaats des onheils te werpen, in een poging dat onheil te plaatsen en te begrijpen. De grens tussen voyeurisme en betrokkenheid is dun maar we kunnen zelf kiezen om aan de ene of de andere kant ervan te gaan staan.
In dit project gaan we omzichtig om met het materiaal. Vaak door de context buiten beeld te laten. Zo ontstaat ook ruimte voor andere perspectieven.